Игорь Паливода

[ОВ]

  Valdemar, огромное спасибо за ссылку - сам бы не нашёл.

[padbiarez]

А вось што сёньня сустрэў у Фэйсбуку:

[Boris Bernshteyn]

Дима, а это то же самое что и на сайте Игоря, только с фотографией

http://www.palivoda.net/index.php/palaudio/rainpal

[Boris Bernshteyn]

Оказывается я был неправ – там и видеоряд есть. Здорово! 
А вот ещё одна пьеса этого дуэта, наслаждайтесь!

[Eugene MAGALIF]

ЗдОрово, правда?
Мне посчастливилось на первом-втором курсах слушать их дуэт в студенческих капустниках. То вообще было сделано изумительно и смешно.

[Иван Капсамун]

Сегодня ему стукнуло бы 63. Повезло мне, что видел и общался с этим неординарным музыкантом и человеком. Не могу представить его в таком почтенном возрасте. Читал как-то, что не все любят и отмечают свой День рождения. Интересно, как относился к этому Дню Игорь?

[Ирина Голубцова]

 В книге С.Берасцень Мiхаiл Фiнберг: Жыццёвая рапсодыя.-Мiнск, 2007 опубливованы отрывки из дневника Игоря Паливоды, относящиеся ко времени его работы у М.Финберга. Книга написана на белорусском, поэтому они переведены. Страницы в издании сейчас указать не могу, нет книги под рукой. Прошу прощения за возможные опечатки.

            "Iгар Палiвода вёў дзённiк, якi мне давялося пагартаць i некаторыя старонкi, з дазволу ўдавы кампазiтара, апублiкаваць, пераклаўшы на беларускую мову. Невялiчкiя фрагменты з той публiкацыi – шчырыя, дасцiпныя, поўныя тонкай самаiронii, - якiя датычаць супрацоўнiцтва I.Палiводы з маэстра Фiнбергам i яго аркестрам.

                                                                 

            Сб. 25.5.1991 г.

            6 мая адбылася сустрэча з кiраўнiцтвам Аркестра, якая прайшла

ў цёплай, дзелавой атмасферы.

            Было адзначана: надыходзiть вялiкая падзея: 100-годдзе з дня нараджэння Максiма Багдановiча, народнага паэта. Цi можа Дзяржаўны канцэртны аркестр Беларусi яе абмiнуць? – запыталася ў сябе кiраўнiцтва строга. Не можа – быў адказ.

            Адчуўшы, што да чаго, я энергiчна закiваў галавой: у гэтую цяжкую часiну  абмiнуць такую магчымасць – злачынства.

            З таго дня пачаў думаць. Учытвацца ў жоўтыя старонкi старых зборнiкаў. Накiдваць мелодыi. Змушаць да супрацоўнiцтва знаёмых маладых лiтаратараў i рэжысёраў. У творчай групе з'явiлiся паэт Л.Пранчак  i рэжысёр А.Ляляўскi. Мяне пачало зноўку калацiць лiхаманкай i "пучыць" мелодыямi. Абвастрыўся творчы сверб. На рабочым раялi запалiлася маленькая лампадка, i тэматызм пайшоў горлам.

            На сённяшнi дзень песнi ўчарне гатовыя. Iх 15-13 на вершы Багдановiча i 2 у садружнасцi з Пранчаком. Папярэдняя экспертыза сiламi аркестравых вакалiстаў на просты плагiят дала, падаецца, вынiк адмоўны.



Чацв. 16.1.1992 г.

            У белым смокiнгу i матыльку на фоне аркестрантаў, ва ўсiм чорнымi Мэтр глядзеўся досыць iмпазантна i прэзентабельна. Дырыжыруючы, ён то элегантна шпацыраваў па сцэне, то стаяў упаўабарота, а то i паказваў зале профiль. Было прыгожа.



            Аўт. 18.2.1992 г.       

            Прэм"ера – з усiмiў яе наступствамi – адбылася-такi. Патроху ачуньваю. Праз розначастотны шум у чэрапе намагаюся прарвацца ў сферу чагосьцii больш цi менш уцямнага.

            Так. Фiлармонiя. Перапоўненая зала. Пульт. Цемра. Аркестр i Фiнберг

на сцэне. Усе стараюцца. Дырыжор таксама, нягледзячы на стомленасць. Усё часцей паварочваецца тварам да салiста (заадно i да публiкi) i замiлавана прымружвае вочы. Дырыжорская палачка рухаецца неўлоўна. У маленькiх паўзах памiж песнямi публiка рэагуе надзiва бурна, б'е ў ладкi, часам крычыць "брава!". Скорыкаў з лiрай на баку праходзiть на ўра. З баянам – таксама. Авацыя вакальнаму ансамблю, паклоны, кветкi, вiншаваннi...



Аўт. 11.8.1992 г.

            У СНД лета.  Дзiкая гарачыня i задуха. Ападкаў няма i не чакаецца. Не скажу за ўсю СНД, але ўскраiны Мiнска ранiцаю ў дыме. Гэта дымяць тарфянiкi, i нават, кажуць, сям-там гараць лясы. На тэрмометрах сёння 34-36 у ценi.

            Аркестр з 3 жнiўня ў адпачынку. Сяджу дома, маючы заказ ад Маэстра. Пасля Максiма Багдановiча "алтар" беларускай эстрады запатрабаваў Янку Купалу.

            Вершы класiка беларускай лiтаратуры падабралiся цудоўныя, у асноўным грамадзянская лiрыка. Ёсць вельмi цiкавыя ўзоры...

Пн. 24.8.1992 г.



            Янка Купала магутны паэт... У мяне не ўсё атрымлiваецца адразу. Але настойлiва працягваю "даiць" сваё творчае вымя ва ўпартых спробах загарнуць вершы Купалы ў вартую класiка музычную абгортку. "Надоi"

пакуль невысокiя.

Не вытрымаўшы i двух тыдняў безмяцежжа адпачынку, адкрыў свій працоўны кабiнет Маэстра. Днямi бачылiся. Мэтр здорава паднабраўся моцы. Бурная слоўная плынь яго была несупынная, а палёт фантазiй – бязмежны...



Чацв. 4.2.1993 г.

Ты ж ведаеш, як я люблю твайго "Максiма". Але новая праграма (на вершы Янкi Купалы –( С.Б.) – яшчэ на дзве галавы вышэй.

Такiя прамовы пачуў я сёння ад Маэстра. I падумаў з уласцiвай мне сцiпласцю: "Ну i добра.  Галоўнае, каб заказчык быў задаволены".

[Boris Bernshteyn]

Помянем Игоря сегодня...

[Valdemar]

Помянем...

[Ирина Голубцова]

В  документальном фильме об Игоре Паливоде на 25й минуте читают его стихотворение "Мне до дома пешком сто часов" (по первой строчке; может, оно как-то по-другому называется). Я никак не могу понять последнее слово во второй строчке, вместо которого я поставила многоточие. Может, кто-нибудь услышит?

Мне до дома пешком сто часов.
От дождя я прикрылся ...
Город спит, а в кармане штанов
Лишь билет на трамвай до депо.

Остановка пуста, грустно мне
И тоскливо в ночи одному
С беспризорным котом наравне
Пялить глаз в моросящую тьму.

Белый плащик порхнул мотыльком
В освещенном квадрате окна.
С шумом скрылся трамвай за углом,
И настала опять тишина.

[Boris Bernshteyn]

В кокон?

[Захаров Сергей]

Я подозреваю capot   (фр)

[Ирина Голубцова]

Да, наверное все-таки "capot",  колпаком. Наверное, имелся в виду капюшон. Звук t ведь не читается? И в трехстопный анапест укладывается.

[Захаров Сергей]

Я по-французски не компрамэ. Только по-нижегородски. И ямба от хорея тоже.

[Boris Bernshteyn]

Согласен. Мне капот тоже больше нравится :